Maand: januari 2016

Wij bidden in het Latijn, niet alleen omdat de teksten gestold geloof en van een bijzondere schoonheid zijn en omdat deze ons plaatsen in de millennia-oude traditie van de Rooms Katholieke Kerk die van alle tijden en van alle plaatsen is, Wij bidden echter met name in het Latijn omdat die taal voor ons God op een bijzondere, onmiddellijke wijze nabij brengt.

Na het Tweede Vaticaans Concilie zijn wij de liturgie gaan bidden volgens de Novus Ordo en dat doen wij tot op de dag van vandaag, elke dag!

De betekenis van het Latijn als liturgische taal is toegelicht in een reeks artikelen verschenen op ons weblog. Zie deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 (slot).

Wie met ons mee wil bidden, is welkom. Zie Horarium. Bijzonder geschikt zijn de H. Mis en de Vespers. De terts bidden we direct voor de H. Mis in de basiliek,

In dit artikel vertelt een van onze zuster hoe God haar riep om bij ons voor God te leven.

“De zekerheid die God mij toen gaf, kan ik niet met woorden beschrijven, maar wel wist ik: Sint-Odiliënberg is mijn droom. Dit klooster is mijn thuis”.

Zie deze link

Binnenkort zal onze Poolse medezuster haar plechtige geloften afleggen. Sinds gisteren hebben we ook een Poolse editie van onze roepingenposter, gratis zo lang de voorraad strekt, te bestellen bij inlichtingen@priorijthabor.nl .

A religious vocation is a special grace that God gives to certain persons, calling them to a life of the evangelical counsels.

There is more than passing value in stressing the fact that a religious vocation is a grace. It
is, therefore, a gift and an opportunity that must be freely responded to if the grace is not to remain sterile and ineffective. We used to speak, and perhaps still do, of promoting religious vocations.

Actually, we cannot promote vocations. Either God gives them or they don’t exist. We can only discover what God has given and then foster a vocation that is presumably there.

But how do you discover a true vocation? The expression “true vocation” is not casual. It is
critically important in an age when so many once-promising vocations seem to have been lost.

What are some typical features of a true vocation to the religious life? I would emphasize
especially three:

(1) a strong faith in the Catholic Church and her teaching, shown by a firm loyalty to the
Vicar of Christ;

(2) a love of prayer, at least the capacity for developing a desire for prayer; and

(3) a readiness to give oneself to a life of sacrifice in the footsteps of Jesus Christ.

The practical question arises of how to recognize a true vocation to the religious life. The
need for recognizing a vocation is so important that everything else is secondary. I believe that if every prospective candidate were to make a private retreat, even for a few days, under a competent priest, it would help immensely. The retreat could be especially geared to a person who thinks that he or she has a vocation to the religious life.

Vindplaats onder dankzegging: ewtn

The Christmas Season is over. The Church gives us a necessary period of rest with no feasts before we enter the next cycle of preparation and feasts. Our life returns to its usual daily order. As Joseph Pieper explains, we cannot have festivity without have our usual “ordinary” life:

…[W]ork is an everyday occurrence, while a feast is something special, unusual, an interruption in the ordinary passage of time. “A holiday every day”—even every other day—is an idea that cannot be realized in practice; even though it may not necessarily run counter to the concept of festivity in itself, it is hardly feasible in the lives of men existing here and now. The festive quality of a holiday depends on its being exceptional. A festival can arise only out of the foundation of a life whose ordinary shape is given by the working day. (In Tune with the World: A Theory of Festivity, 1963, pp. 4-5)

Drawing on the root word of ordinary, this is a time when we are ordering our life towards God. We are putting order into our days. I was thinking about how Catechesis of the Good Shepherd refers to this as the “growing time”. Green vestments are worn during this liturgical season with the color green being the symbol of hope and victory, but also new life and growth. We are growing in our relationship with God.

And so the Church provides for us this time of growth. We have been given special gifts during the Advent and Christmas seasons, and now it is a time to put these gifts. This is a time for us to live as Christians, guarding and strengthening the life received at Baptism. We deepen our relationship as children of God, and fulfill our purpose as alter Christus (another Christ) and look forward to His Final Coming. We are contemplating, entering deeper into the mystery of Christ as revealed through this unchanging, customary and ordered Ordinary liturgical Time of the Year.

Deze tekst is onder dankzegging afkomstig van Catholic Culture

De liturgische kalender meldt voor zondag 10 januari het Feest van de Doop van de Heer.

Op 11 januari 2009 hield paus Benedictus XVI op deze dag de volgende homilie (preek):

Op deze zondag die volgt op de Openbaring des Heren, vieren wij het Doopsel van de Heer. Het was de eerste daad van Zijn openbaar leven, die door de vier Evangeliën vermeld wordt. Tot de leeftijd gekomen van ongeveer dertig jaar, verliet Jezus Nazharet, ging naar de rivier de Jordaan en liet zich te midden van vele mensen door Johannes dopen. De Evangelist, de heilige Marcus, schreef: “Op hetzelfde ogenblik dat Hij uit het water opsteeg, zag Hij de hemel openscheuren en de Geest als een duif op zich neerdalen. En er kwam een stem uit de hemel: “gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde; in U heb Ik welbehagen” (Mc. 1, 10-11). Deze woorden “Gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde” openbaren wat het eeuwige leven is: de kinderlijke band met God, zoals Jezus die beleefd heeft. Hij heeft ons deze kinderlijke band geopenbaard en gegeven.

Vanmorgen heb ik overeenkomstig de traditie in de Sixtijnse kapel dertien pasgeboren kinderen het Doopsacrament toegediend. Aan de ouders, de peters en meters vraagt de celebrant: “wat verlangt gij voor uw kind?”, waarop zij antwoorden: “het Doopsel” – en hij herneemt: “en wat geeft het Doopsel u?”. Zij antwoorden: “het eeuwig leven”. Het is een verrassende realiteit: door het Doopsel wordt de mens geënt op de unieke en bijzondere band die bestaat tussen Jezus en Zijn Vader, zodat de woorden die uit de hemel over de Enige Zoon weerklonken, waar worden voor elke man en vrouw die uit water en Heilige Geest herboren wordt: “gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde”.
Geliefde vrienden, hoe groot is de gave van het Doopsel! Als wij ons daar ten volle rekenschap van geven, zou ons leven een ononderbroken “dank u” zijn. Wat een vreugde voor Christelijke ouders die uit hun liefde een nieuwe mens zagen geboren worden en hem naar de doopvont dragen en in de schoot van de Kerk zien herboren worden voor een leven dat geen einde kent! Gave, vreugde, maar ook verantwoordelijkheid! De ouders, peters en meters moeten hun kind namelijk opvoeden volgens het Evangelie.

Op ons twitteraccount vind U vijf verwijzingen naar teksten over dit feest.

Wij wensen U een mooie zondag toe waarbij U met ons op geleide van de Liturgie die de Kerk ons geeft het feest van de Doop der Heren meeviert.

Ons twitteradres is: twitter.com/pthabor

Vanaf vandaag is het ook mogelijk via onze website het weblog te volgen onder deze link.

 

Wij zijn heel blij dat onze vernieuwde website on line is gegaan. Wij danken iedereen van harte die daaraan heeft meegewerkt,

Wij hopen en bidden dat velen van onze website kennis zullen nemen en dat dit ertoe bijdraagt dat kandidaten ook daardoor ontdekken dat Jezus hen roept tot het Godgewijde leven. De Heer nodigt ook hier en nu mensen uit tot bijzondere wijze van het Godgewijde leven.